Duchowny, były prowincjał Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, założyciel i długoletni redaktor naczelny dwumiesięcznika “Misyjne Drogi”, architekt, poliglota, wykładowca, urodził się 12 października 1931 r. w Ciasnej. Odszedł w czwartek o godzinie 17.45, zaopatrzony sakramentami, w Lublińcu, w otoczeniu swojej wspólnoty zakonnej.
W 1938 r., w rodzinnej miejscowości, rozpoczął naukę w szkole podstawowej. W 1945 r. wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów MN w Lublińcu, a w 1949 r. do nowicjatu zgromadzenia w Markowicach. W 1950 r., po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych, rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w seminarium w Obrze. 23 października 1955 r. otrzymał tam święcenia kapłańskie z rąk bp. Herberta Bednorza.
W latach 1957–1963 studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej. W latach 1963 – 2001 był wykładowcą historii sztuki i konserwacji zabytków w WSD Obrze. W 1968 r. został radnym Polskiej Prowincji Zgromadzenia Oblatów, a w latach 1974 – 1980 był jej prowincjałem. Po zakończeniu pracy jako prowincjał, w 1980 r. podjął starania o możliwość wydawania “Misyjnych Dróg”, zakończone sukcesem w 1983 r. Był ich redaktorem naczelnym do roku 2011. W szczytowym momencie, nakład “Misyjnych Dróg” sięgał 30 tysięcy egzemplarzy.
O. Alfons Kupka był autorem projektów oraz realizacji wielu kościołów i klasztorów. Zafascynowany modernizmem w architekturze i budując zgodnie z założeniami tego nurtu w: Polsce, Białorusi, Ukrainie, Niemczech, Szwecji, Kanadzie, Kamerunie i na Madagaskarze, w swoich pracach architektonicznych, przeznaczonych do krajów misyjnych, potrafił zaakcentować miejscową kulturę. Przykładem jego działalności architektonicznej jest sanktuarium Matki Bożej Rodzicielki w Figuil w Kamerunie zbudowane na planie tamtejszego typowego gospodarstwa rodzinnego, a kościół w Obuchowie na Ukrainie, którego odbudową kierował, zachował charakter neoklasycystyczny, nadany mu przez pierwszych budowniczych – tamtejszych Polaków – w latach trzydziestych XX w.
We wrześniu 2013 r., podczas pobytu w poznańskiej klinice w ramach rutynowych badań, pogłębiły się duchownego kłopoty z pamięcią. Stwierdzono demencję starczą oraz chorobę Alzheimera. Wystąpiły również problemy z poruszaniem. O. Kupka został przeniesiony do klasztoru w Lublińcu, przystosowanego do pomocy chorym współbraciom. W chwilach powrotu świadomości powtarzał, że bardzo cierpi, ale tę chorobę i cierpienie ofiaruje za misje i misjonarzy. Dla współbraci był wzorem i przykładem również na tym etapie życia. Dla wielu ludzi stanowił inspirację do ciężkiej pracy i nieustannego kontaktu z Bogiem.
